Geen rozen zonder doornen

Oktober 2024 vertrok ik met de trein naar Gerona met het idee om lekker 4 weken in Spanje rond te dwalen. Ik had de hele shebang geboekt en had erg veel zin om weer weg te gaan.

Helaas verliep het niet zoals ik had gehoopt.

Parijs

Die dinsdagochtend zat ik in de trein onderweg naar mijn eerste tussenstop Parijs: een onwijs fijne geweldige stad vind ik persoonlijk. Ik had een overstap van Gare du Nord naar Gare de Lyon en dat gaf me genoeg tijd om nog even te lunchen. Ik vond een ontzettend leuk kneuterig restaurantje op Ile de la Cité genaamd ‘Au Vieux Paris d’Arcole’. Zeker een aanrader voor een knusse lunch of diner plek met uitstekend Frans eten.

Het laatste stuk in de trein tweede deel van mijn treinreis naar Girona was ik gezegend met prachtige uitzichten vanuit de trein. Ik voelde me veilig op de grond op de rails - ik had er bewust voor gekozen om een deze keer niet te vliegen. Eerlijk? Ik durfde gewoon even niet te vliegen. For some reason heb ik sinds twee jaar milde vliegangst ontwikkeld. Het gehobbel en geschud maakt me doodzenuwachtig. Nooit eerder last van gehad, maar nu zit ik opeens met klamme handjes en een wat hoge hartslag in mijn vliegtuigstoel. en voel mij eigenlijk vrij a-relaxed. Afijn, Ik koos dus voor de trein deze keer. Ondanks dat je wat langer onderweg bent is het ’t meer dan waard. is om te doen als je niet zo’n fan bent van vliegen. is het een charmante manier van reizen, met weinig stress en een prettig soort ‘tijdloos’ gevoel. 

Girona

De ochtend nadat ik was aangekomen appte ik mijn beste vriendin: ‘’ik voel me weer helemaal het vrouwtje!’’ en dat was ook zo. Een nieuw avontuur. En bovendien weer terug in een van mijn favoriete landen. 

Ik kom regelmatig ben vaak in Spanje geweest dus en ik voelde me er direct weer helemaal thuis. Ik ging naar de lokale markt om groente, vis en fruit te halen. Wat was dat heerlijk. Ik kan zo genieten van het Spaanse gekakel van mensen locals die onderhandelen over de prijs van een stuk zalm en de oma’s oude dametjes die uitgebreid en ongegeneerd naar mijn blonde haren kijken.

Ik gaf mezelf nog even een dag om te acclimatiseren voor ik van alles ging ondernemen. Wat ik dan meestal doe, is wandelen. Heel. Veel. Wandelen. Voor mijn gevoel kom ik dan op de leukste dwaalsporen terecht en zie of ervaar ik dingen die niet op mijn pad zouden komen als ik alles gepland en gestructureerd zou doen op de gebaande paden was gebleven.

Na een dag dwalen naar door de stad was het om 20:00 hoog tijd om naar bed te gaan. Dat staat natuurlijk haaks op het Spaanse ritme, maar mijn reizen verlopen een stuk plezieriger als ik mijn fijne eigen gewoontes en rituelen aanhoudt zover dat kan.

De dag erna had ik eerst nog wat online werk te doen, maar ’s middags ging ik weer op pad. Ik ging lunchen in een welbekend populair wielrennerscafé. Een soort pitstop voor wielrenners. Want dat zijn er nog een hoop. De glooiende en bergachtige omgeving van Girona trekt veel fietsfanaten!

Ik had het niet geweten van tevoren, maar Girona en omstreken is dus uitstekend voor fietsen. Al zou ik zelf niet zo gauw de hele dag door de bergen fietsen, het was een leuk gezicht. Na genoten te hebben van de gezellige ambiance van Cafe La Fabrica ben ik nog van het ene cafe naar het andere café gehopt.

In het laatste restaurantje barretje kwam ik naast een Spaanse man te zitten. In de eerste instantie klapte in weer m’n laptop open met de intentie om mijn laatste dingen met een laser focus werkzaamheden af te maken, maar de man begon een gesprek over het kabaal van de voetbalsupporters buiten in de straten. Er was werd een grote voetbalwedstrijd gespeeld en de hele stad helemaal hyper van was liep hier massaal voor uit.

Zo vloeide er een gesprek uit voort, raakte ik met deze man in gesprek over wat we hier in Girona deden. etc. Ik gaf aan dat ik uit Nederland kwam, maar dat ik het best wel zag zitten om voor een tijd in Spanje te wonen. Ik kom er toch al regelmatig, en voel me er erg thuis. De beste man had toevallig bleek zelf vijf jaar in Rotterdam te hebben gewoond voor vijf jaar, dus we konden goed praten over de verschillen tussen Nederland VS en Spanje. De man zei: ‘’Als ik in het centrum van Rotterdam loop liep, had iedereen haast. Geen tijd om gesprekken te voeren met vreemden, laat staan om daar zelf het initiatief toe te nemen.’’

In alle eerlijkheid was dat ook precies het Nederlandse trekje dat ikzelf net had vertoond: wat er nu gebeurde, ik had niet bedacht om even een praatje te maken met mijn buurman maar had me gelijk af te zonderen en te storten op werk op mijn laptop gefocused. Maar is het was dat nou wel zo belangrijker?

Maak je het voor jezelf niet een stuk draaglijker plezieriger als je wel open blijft staat voor onverwachtse, fijne momenten door je dag heen? Maak je wel genoeg ruimte voor mysterie en het onbekende in ons dagelijks leven?

‘’Hier in Spanje heb ik veel meer verbondenheid met de mensen om mij heen’’ vertelde hij verder. ‘’Er hangt niet zo’n stigma op elkaar aanspreken, en de tunnelvisie van iets moeten doen presteren of iets achterna moeten gaan hollen of iets extreem bereiken ligt hier niet zo op aan de oppervlakte, zoals vaak wel in Nederland.’’ Ik kon hem geen ongelijk geven.

Het was een hartelijk en vredig eerlijk gesprek, een hoogtepuntje van die mijn dag zelfs besefte ik me. Ik stelde me open. 

De dag erna trok ik de wandelschoenen aan en ging de deur uit voor een 6 uur lange bergwandeling naar een kasteel. Zoals ik het appte naar mijn ouders ‘’dit was echt een verrijking voor mijn ziel!’’ Ik ging zonder muziek op pad. Wat nog best een ding was, ik  ben gewend om met veel dagelijkse activiteiten maar gewoon muziek op te zetten om de ruis te dempen, of om simpelweg even te ontsnappen uit de realiteit. Deze keer niet. Ik ging gewoon wandelen in de natuur, met mezelf, in het nu. Het staat in mijn top 5 mooiste wandelingen ooit gemaakt, niet zo zeer door de uitzichten; maar omdat ik de hele wandeling zo aanwezig kon zijn met mezelf en in het moment. Niet nadenken over wat ik nog allemaal moest doen, of waar ik hierna heen ging. Ik was er gewoon. Ik was bewust van hoe ik mijn lijf gebruikte op stukken waar ik wat moest klimmen, en het voelde erg natuurlijk. Dat is waarom ik wandelen en dwalen zo fijn vind. Je geeft jezelf het cadeau van gewoon lopen, zonder specifieke eindbestemming, of ‘ergens heen moeten.’

 Het was een mooie laatste dag. De ochtend erna was ik weer ingepakt om naar mijn volgende plek te gaan. Ik ging twee weken off grid, offline in een community in de bergen van Catalunya verblijven.

Man ik had hier zin in…

Arbúcies

Ik liep de weken ervoor rond het een verlangen om weer terug naar onze roots te gaan. Terug naar onze natuur, omdat ik wat opgeslokt was in iets teveel Sex and the City afleveringen en mooie Pinterest borden maken van mijn droomleven. Hoewel hier niks mis mee is, vond ik het tijd om er even wat afstand van te nemen en terug te gaan naar de kern. Toen deze kans voorbij kwam, nam ik die met beiden handen aan. Na een drie uur lange busrit door de prachtige bergen kwam ik aan bij TierraLuz. Ik werd met warmte ontvangen, dus voelde me gelukkig meteen welkom. Ik heb altijd wel een onderliggend verlangen gehad naar hun manier van leven. Gewoon samen met de natuur, van de natuur, in de natuur. De illusie van tijd, geld en ego is gewoon wat minder voelbaar. Het maakt niet uit wie je bent, wat je doet, waar je doorheen gaat; je wordt met open armen opgevangen. Ik sliep dan ook in een herberg achtige ruimte, met een vuurkacheltje om mij in de nacht warm te houden. Het werd namelijk nogal koud ’s nachts.

 Ik liet mezelf even landen voor de eerste paar uren. Toen ik arriveerde werd ik al uitgenodigd voor een ‘Contact’ workshop, waar ik erg vlot volmondig ja op zei. De Spaanse zigeunerdans "contact" lijkt geen officiële stijl, maar gaat om de emotionele of fysieke verbinding in dans, zoals in flamenco. Het draait om expressie, interactie en het overbrengen van emoties via beweging en ritme. Ja, en of ik nerveus was toen ik de ruimte binnen liep. Het was een fijne ruimte. Open, van hout, met schilderijen, de vloer vol met mooie kleden en een hoog plafond. Een lieve dame die hier ook in de community woonde, gaf instructies, en gaf daarna ons de ruimte om te delen hoe we ons voelde. Ik kreeg het uit m’n strot om toe te geven hoe zenuwachtig ik was. Ik voelde me erg gezien en gehoord, in positieve zin. Ik kon met een iets geruster hart hieraan beginnen.

Na twee uur spanning loslaten en me overgeven aan het moment, voelde ik me ontzettend dankbaar voor de ervaring. Het was zo mooi, om door de ongemakken heen te dansen en om jezelf, en de ander volledig te omarmen voor hoe hij of zij was. Ik had geen betere start kunnen hebben van mijn tijd in deze mooie community.

 Ik ging na een avondmaal uit eigen tuin, en leuke gesprekken, voldaan naar bed.

Vanaf hier begon het bergafwaarts te gaan. De uren na mijn aankomst merkte ik dat ik wat snotteriger en jeukeriger was. Had ik in Nederland ook wel eens, zal vast wel weg gaan dacht ik. Mooi niet. Ik ging slapen met een vol snothoofd, en kwam al niezend net aan mijn nacht door.

 Goed. Nieuwe dag, ik keek uit naar wat er weer te beleven zou zijn (en naar het heerlijk zelfgemaakte ontbijt vanuit de tuin). Ik startte de dag sterk met een kundalini sessie van een van de community leden. Het was nog vroeg, ik pakte een kleedje en nam plaats in de zaal. Kon niet wachten om even te ontspannen en ontladen na de toch wel onrustige nacht. Zucht. Mooi niet. Ik hield maar niet op met niezen en het snot kwam nog net niet als een lopende kraan m’n neus uit. Ik besloot de les te verlaten en maar te gaan wandelen…

 ‘’Pff. Heb ik weer. Zal vast wel weer een boom of gras soort zijn die ik niet kan hebben.’’

‘’Sjonge jonge, niet zo miepen.’’

‘’Ugh, ik keek er zo naar uit om deze leefstijl te ervaren!!!’’

 De boswandeling was alles behalve ontladend en vredig. Ik was ontzettend negatief, zat doelloos te malen en te piekeren. Dit brengt me niks, dacht ik. Kon niet helder een besluit nemen over ‘wat nu?’ En wat doe je dan? Ik ging maar op een steen bij een boom zitten, sloot m’n ogen en ging in meditatie. De meest A-RELAXEDE meditatie in tijden. Des te belangrijker dat ik daar even ging zitten. Ondanks de allergie, kon ik voor het eerst die dag het zachte geratel van de bladeren van de bomen horen, de vogels fluiten, het beekje stromen en een lichte bries op mijn huid voelen. Ik besloot even niks meer te ‘moeten’ op dat moment. Ik stond de situatie gewoon toe.

 Ondanks dit fijne moment met mezelf, kwam ik in een sleur. Ik kon niet meer scherp uit m’n ogen kijken door de allergie. ‘s Nachts goed ademen was een missie en ik voelde me gewoon ziek, zwak en allergisch. Wat nu? Ik moest nu een verstandig besluit maken, dus ik koos om hier eerder weg te gaan naar Barcelona.

Het was erg dubbel. Enerzijds voelde ik me op een manier thuis, en welkom. Anderzijds had ik meer moeite dan ik wou toegeven, dat ik niet in het Spaans alle gesprekken mee kon volgen. Dit leidde ertoe dat ik me wat meer geïsoleerd voelde. Voor mij is dat oke, en ik kon er gelukkig over praten.

 Er was 1 dame, die hier verbleef als vrijwilliger, met wie ik heel fijne gesprekken kon voeren in het Engels. Ze had in de gaten dat ik het moeilijk had met mezelf, en met de situatie. We besproken wat de mogelijke onderliggende oorzaak zou kunnen zijn, van deze enorme weerstand en ontsteking van mijn lichaam. Wat wil mijn lichaam mij vertellen? Ik was haar zo dankbaar, dat ze met de lunch bij mij kwam zitten om te praten en mijn verhaal aan te horen. Zonder er iets voor terug te verwachten. Het was een echt hart tot hart gesprek, en ondanks dat ik me beroerd voelde, luchtte het enorm op. Ik had eerder dat jaar wat dingen meegemaakt, die me nogal zwaar waren gevallen. Maar zoals velen van ons, slikte ik het door en ‘ging het leven gewoon verder.’ We bespraken hoe mijn lichaam mij probeerde te vertellen mijn emoties niet te ontkennen, maar ze te verwelkomen. Man wat voelde ik me ongemakkelijk, en had ik het gevoel dat ik ‘teveel’ was. Ik ben er dan maar zes dagen geweest, maar ben mezelf enorm tegengekomen in de bergen van Catalunya. Met een dankbaar, enigszins schuldig gevoel vertrok ik weer naar de bewoonde wereld.

Barcelona

Ik kwam hier dan ineens weer de andere kant in mijzelf tegen. Mijn allergische symptomen werden iets minder, en ik was dolgelukkig om weer door een stad te wonen. Ik kan mezelf soms best wijs maken dat ik geen stadsmens ben en er het liefst uit de buurt blijf. En tóch huppelde ik nog net niet met m’n koffer door de straten van Barcelona naar mijn hostel. Mind you: ik had dit hostel in vogelvlucht geboekt. Ik zit liever niet in hostels. Ik was ingecheckt, geïnstalleerd, gedoucht en ready om deel te nemen aan de pasta & beer night van de avond. Na dagen weinig eten, is het me gelukt om 2,5 bord naar binnen te krijgen. Ik voelde me herboren werkelijk. Alsof ik weer terug was in het normale leven, wetende dat de plek waar ik vandaan kwam natuurlijker aanvoelde dan wat dan ook. En zoals het gaat in een hostel, word je meegevraagd voor allerlei activiteiten, maar als hoofdact: een pubcrawl. Eén ding over mij: ik hou bepaald NIET van uitgaan, vooral niet in clubs. No judgement here, ik ben er gewoon niet van. Toch werd ik overgehaald na het derde potje Uno om mee te gaan. Goed dan…

 Ik kleedde me snel om en stond toen met de groep buiten klaar om te gaan.

“Jezus wat een cliché Nien…Ga je nou echt mee op pubcrawl? Je ligt normaal al twee uur te slapen.’’

Het was 23:00.

Met een nog dik verstopte neus ging ik toch maar. Ik ging bewust mijn grens over. Want ja, ik ben jong en moet toch ook een beetje lol maken? Na twee uur zat ik weer in de taxi naar het hostel. Ik was zeker een ervaring rijker, maar kon wederom weer concluderen dat ik niet zo van de drink en uitgaan cultuur ben.

Prima Nien, gewoon naar bed gaan…

Pff, had je gedacht!

Geen airco, veel herrie en een man van het dubbele van mijn leeftijd in het stapelbed naast mij, die geluiden maken die waar zelfs aliens van op zouden kijken. Dat was het, ik had het helemaal gehad. Ik omarmde deze slapeloze nacht, en ging op airbnb op zoek naar een nieuwe slaap plek. Geboekt.

De ochtend erna ben ik nog halfgaar wezen ontbijten bij een lokaal tentje en ging daarna met mijn koffers naar mijn nieuwe slaapplek.

 Zucht.

 Had ze even niet goed gekeken dat het appartement in de achterhoek lag. Zo kreeg ik heel gewoonlijk instructies over wat ik moest doen als er onophoudelijk op de deur werd geklopt, of als er werd ingebroken. Ik werd geadviseerd niet alleen de straat op te gaan als de avond naderde. Deed het toch, even avondeten scoren…

Achteraf bleek het niet zo’n probleem, ik liep langs een basisschool die aan het einde waren van wat leek een gymles, en kon voor dat moment genieten van het ‘gewone’ dagelijks leven hier in de stad.

Ik had geen raam in mijn kamer, mijn bed was hard en er hing een afgrijselijk schilderij aan de muur. Toch blij om uit het hostel te zijn, ging ik heerlijk om mijn bed weer in om acht uur.

De ochtend erna deed ik mijn rugzak om en besloot ik door heel de stad te gaan wandelen. Ik liep vanuit El Ravel naar de Sagrada Familia, toen Parc Güell, en via daar naar de bovenkant van Parc del Guinardo. Werkelijk prachtig:

Van Parc del Guinardó wandelde ik naar het strand, Platges de Barcelona. Na vier uur en 15 kilometer was het tijd was het tijd om mijn voeten wat rust te gunnen. Ik eet even wat bij Vai Moana, en plof neer op een strandbedje. Mij niet bellen.

 Ik vertoefde die middag heerlijk op het strand in de Spaanse oktober zon, en sloot ik vrede met dat ik i.p.v. over 3 weken, morgen naar huis vloog.

 Het einde van mijn kortste, maar meest inzichtvolle reis tot nu toe. Met compassie en dankbaarheid kijk ik hierop terug. 

Het leven loopt niet altijd zoals je had gehoopt. Onvoorziene situaties zullen op je pad komen, en vaak kun je daar weinig aan veranderen. Wat wel binnen jouw controle ligt, is hoe je erop reageert. Je kunt ervoor kiezen om stil te blijven staan bij spijt, frustratie of boosheid, maar dat brengt je nergens. Veel waardevoller is het om te kijken hoe je ermee omgaat en wat je ervan kunt leren. 

Stel jezelf de vraag:

Hoe is dit het beste wat ooit had kunnen gebeuren?